Hol Szatniowy, dawny teatr
Foyer to przykład klatki schodowej z lat osiemdziesiątych. Miejsce krótkich spotkań przed spektaklami, koncertami i innymi imprezami kulturalnymi.
Przed wejściem na pierwsze piętro, uruchomić należy wyobraźnię, gdyż miejsce to niegdyś było teatrem książęcym zaaranżowanym przez Piotra Birona.
Funkcjonowanie książęcej sceny teatralnej i życia muzycznego w Żaganiu należało niewątpliwie do najistotniejszych zjawisk na tle całej działalności kulturotwórczej Bironów. Pałacowy teatr oddano do użytku wiosną tysiąc siedemset dziewięćdziesiątego siódmego roku. Był on jednym z najsłynniejszych na Dolnym Śląsku. Loża książęca na wprost sceny mieściła dziewięć miejsc, dwie loże boczne w których mogło się pomieścić po trzydzieści jeden miejsc, a na parterze siedemdziesiąt pięć wyplatanych krzeseł oraz cztery ławki sprawiały, że teatr był dość duży. Oświetlenie zapewniały kandelabry z brązu.
Z inicjatywy księżnej żagańskiej Wilhelminy, teatr został rozbudowany, otrzymał także nowy wystrój i oświetlenie. Prace stolarskie wykonał w tysiąc osiemset dwudziestym roku nadworny stolarz Baumann, prace malarskie zaś – malarz nadworny Luigi Remondini.
W tysiąc osiemset czterdziestym szóstym roku odbyło się przedstawienie na cześć króla Pruskiego Fryderyka Wilhelma Czwartego. Na co dzień aktorami byli także członkowie rodziny książęcej oraz współpracownicy dworu książęcego, a komedie cieszyły się szczególnym uznaniem.
W tysiąc dziewięćset czterdziestym piątym roku sala teatralna została zdewastowana. I tak w pomieszczeniu na piętrze teatr książęcy przestał istnieć.
Przed wejściem na pierwsze piętro, uruchomić należy wyobraźnię, gdyż miejsce to niegdyś było teatrem książęcym zaaranżowanym przez Piotra Birona.
Funkcjonowanie książęcej sceny teatralnej i życia muzycznego w Żaganiu należało niewątpliwie do najistotniejszych zjawisk na tle całej działalności kulturotwórczej Bironów. Pałacowy teatr oddano do użytku wiosną tysiąc siedemset dziewięćdziesiątego siódmego roku. Był on jednym z najsłynniejszych na Dolnym Śląsku. Loża książęca na wprost sceny mieściła dziewięć miejsc, dwie loże boczne w których mogło się pomieścić po trzydzieści jeden miejsc, a na parterze siedemdziesiąt pięć wyplatanych krzeseł oraz cztery ławki sprawiały, że teatr był dość duży. Oświetlenie zapewniały kandelabry z brązu.
Z inicjatywy księżnej żagańskiej Wilhelminy, teatr został rozbudowany, otrzymał także nowy wystrój i oświetlenie. Prace stolarskie wykonał w tysiąc osiemset dwudziestym roku nadworny stolarz Baumann, prace malarskie zaś – malarz nadworny Luigi Remondini.
W tysiąc osiemset czterdziestym szóstym roku odbyło się przedstawienie na cześć króla Pruskiego Fryderyka Wilhelma Czwartego. Na co dzień aktorami byli także członkowie rodziny książęcej oraz współpracownicy dworu książęcego, a komedie cieszyły się szczególnym uznaniem.
W tysiąc dziewięćset czterdziestym piątym roku sala teatralna została zdewastowana. I tak w pomieszczeniu na piętrze teatr książęcy przestał istnieć.